Η αξία της ζωής και η ζωή με αξία

Υπάρχουν πολλές και διάφορες ζωές. Η ζωή του Αφγανού πρόσφυγα και η ζωή του καλοβολεμένου Έλληνα πολίτη, η ζωή του μεγαλοδημοσιογράφου και η ζωή του αποχαυνωμένου τηλεθεατή, η ζωή ενός 15χρονου και η ζωή ενός 21χρονου, η ζωή ενός μπάτσου και η ζωή ενός παιδιού. Κάθε μία ξεχωριστή, διαφορετική, μοναδική.

Η αξία της ζωής οποιουδήποτε είναι η ίδια: ανεκτίμητη. Όλοι έχουμε δικαίωμα στη ζωή, ακόμα και αυτοί που άδικα αφαιρούν τις ζωές άλλων. Δεν είναι τυχαίο το ότι η κατάργηση της θανατικής ποινής ήταν ανέκαθεν ένα από τα σημαντικότερα αιτήματα κάθε κοινωνικού κινήματος. Άλλωστε, τι νόημα έχει η βίαιη αφαίρεση μίας ζωής; Τι αποτέλεσμα μπορεί να φέρει, εκτός από ένα προσωρινό αίσθημα κάθαρσης, και μετέπειτα την πρόκληση εκδίκησης και τη συνέχιση ενός κύκλου αίματος; Υπάρχουν χιλιάδες τρόποι έκφρασης, αλλά η δολοφονία ποτέ δεν ήταν ένας αποτελεσματικός τέτοιος. Ποτέ δεν επέφερε λύση κανενός προβλήματος, παρά μόνο όξυνση και διαιώνιση.

Η ζωή με αξία, είναι άλλο θέμα. Φυσικά και δε ζουν όλοι ζωές με αξία. Είμαι ο τελευταίος που θα υποστηρίξει ότι ο μπάτσος που δολοφόνησε ένα πιτσιρίκι επειδή τον αψήφισε (ήτοι, δεν κατουρήθηκε πάνω του όταν τον είδε) και του αντιμίλησε, έχει αξία. Θα πάω το συλλογισμό μου ένα βήμα παραπέρα, και θα πω ότι ούτε κάποιος που με τη βούλησή του εντάσσεται στα ΜΑΤ -ξέροντας ότι οι εντολές που θα κληθεί να εκτελέσει θα είναι να χτυπάει παιδιά, φοιτητές και συνταξιούχους-, έχει αξία ως άνθρωπος (όσο για την καραμέλα περί φτωχόπαιδων που πάνε στην Αστυνομία επειδή πληρώνονται από το πρώτο έτος φοίτησης, να υπενθυμίσω ότι στο σώμα της ΕΛ.ΑΣ. υπάρχουν και υπηρεσίες όπως η Τροχαία, η Διεύθυνση Εσωτερικών Υποθέσεων, η Δίωξη Ναρκωτικών).

Όλα τα παραπάνω είναι πολύ σημαντικοί λόγοι για να απαξιώνω ακόμα και μία τυπική καλημέρα με έναν τέτοιο άνθρωπο. Σε περιόδους κοινωνικής αντιπαράθεσης και εξέγερσης, δε, αυτοί οι λόγοι ίσως με κάνουν ακόμα και να παίξω ξύλο μαζί του (ξέροντας ότι, λόγω εξοπλισμού και κτηνώδους νοοτροπίας, η μάχη θα είναι άνιση). Αλλά κανένα αμάρτημα, ούτε τα προαναφερθέντα ούτε άλλα χειρότερα, δεν μπορούν να αναιρέσουν το αξίωμα ότι όλες οι ζωές είναι ανεκτίμητες.

Διάβασα πολλά αντεπιχειρήματα σε blogo-συζητήσεις επί του θέματος:
- "Δε σέβομαι τη ζωή κάποιου που δε σέβεται τη δική μου"
- "Ξέρεις πόσοι μπάτσοι έλεγαν off-camera ότι καλά του έκανε του Αλέξανδρου ο Κορκονέας;". Ναι ξέρω.
Και ακριβώς επειδή δε θέλω να σκέφτομαι με τον ίδιο τρόπο με αυτούς που απεχθάνομαι, δε μπορώ παρά να διαφωνήσω.