Ένα (μεγάλο) κερί για τον Gregory

Για τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, έμαθα το Σάββατο 6/12, γύρω στα μεσάνυχτα, όταν γύρισα από κάποια γιορτή κάποιου Νίκου.
Ντρέπομαι που το λέω, αλλά η πρώτη μου αντίδραση ήταν ένα αγανακτισμένο "τους μαλάκες, τι άλλο θα δούμε", και τίποτα άλλο. Θα έπρεπε να ήταν κάτι πιο εξωστρεφές, πιο αντιδραστικό. Ευτυχώς, η διάρκεια της εξέγερσης μου έδωσε το χρόνο να ανασυνταχθώ και να επανορθώσω.

Ένα παιδάκι ήταν...

Πόσο σκατόψυχος μπορεί να είναι κάποιος για να πυροβολήσει ένα παιδί 15 χρονών; Δε θα προσπαθήσω άλλο να χαρακτηρίσω αυτό το κτήνος, γιατί νοιώθω πως όποιες λέξεις και να χρησιμοποιήσω, το αποτέλεσμα θα είναι κολακευτικό γι' αυτόν.

Ένα παιδάκι ήταν...

Είχα πολύ καιρό να κλάψω από οργή. Το έκανα την επόμενη της δολοφονίας, τρέχοντας για να προλάβω την πορεία που ξεκίναγε. Και από δακρυγόνα είχα καιρό να κλάψω. Και αυτό το έκανα, την ίδια μέρα, και το τσούξιμο ήταν λυτρωτικό! Ο καπνός των χημικών που έκαιγε τα σωθικά διαδηλωτών και περαστικών, νέων, γιαγιάδων και παιδιών, καθόριζε με τον πλέον σαφή τρόπο ποιοι είναι οι επικίνδυνοι, οι τραμπούκοι, οι εχθροί του κοινωνικού συνόλου.

Ένα παιδάκι ήταν...

Με τι τρόπο να εκφράσεις την οργή σου για μία ζωή που χάθηκε επειδή κάποιος εκπαιδεύτηκε να πιστεύει ότι μπορεί να κάνει ότι θέλει, να βρίζει, να προκαλεί, να τραβά όπλο στο κέντρο της Αθήνας και να πυροβολεί στο ψαχνό;

Ένα παιδάκι ήταν...

Δολοφονήθηκε ένα παιδί, και στους δρόμους της Αθήνας δεν κατέβηκαν 3 εκατομμύρια κόσμος. Άρα, κάτι δεν πάει καλά με την κοινωνία μας: Η Ελλάδα κοιμάται! Ή, τουλάχιστον, κοιμόταν. Διότι τις τελευταίες μέρες, κάτι γίνεται. Το τι είναι αυτό, θα φανεί στο σύντομο μέλλον. Στο μεταξύ, κάποια παιδιά άναψαν ένα μεγάλο κερί για τον Gregory. Μεγάλο, σαν τα όνειρα που ποτέ δε θα πραγματοποιήσει. Μεγάλο, σαν τον πόνο αυτών που τον ήξεραν, και που εμείς ποτέ δε θα καταλάβουμε. Μεγάλο, σαν την οργή για όσα έγιναν και για όσους τα ανέχονται. Μεγάλο, σαν το κακόγουστο σύμβολο του lifestyle και της γκλαμουριάς στο κέντρο της Αθήνας...