Τα μπάνια του λαού

Η σχέση του Έλληνα με την πολιτική είναι ιδιόρρυθμη. Αν το σκεφτεί κανείς, η προσωπολατρία και ο φανατισμός των Ελλήνων ψηφοφόρων μπορεί να συγκριθεί μόνο με τις αντίστοιχες εκδηλώσεις λατρείας και μαζοποίησης που συναντιώνται στο χώρο του αθλητικού οπαδισμού. Ο Έλληνας αποφασίζει τι θα ψηφίσει με βάση κριτήρια όπως το τι ψηφίζουν οι γονείς του, ποιος πολιτικός αρχηγός κάνει πιο μεγάλες συγκεντρώσεις στην πόλη του, ποιου κόμματος πολιτευτής είναι ο τάδε συγγενής... Αυτού του είδους ο ψηφοφόρος είναι και ο αγαπημένος του δικομματικού συστήματος, μιας και τα κριτήρια αξιολόγησης είναι στα μέτρα που θέλουν όλα αυτά τα λαμόγια που μας κυβερνάνε. Όσοι σκέφτονται -άρα και ψηφίζουν- με διαφορετικά κριτήρια, προτιμότερο είναι να μη συμμετέχουν καθόλου στις εκλογές. Αυτοί αποτελούν τον κύριο αποσταθεροποιητικό παράγοντα του συστήματος, και όσο περισσότερο παραγκωνίζονται -ηθελημένα ή ακούσια-, τόσο το καλύτερο για ΠΑ.ΣΟ.Κ. και Ν.Δ.

Πέρα από τις πράσινες κορώνες περί γαλάζιας βαρβαρότητας και τις γαλάζιες γελοιότητες με τα πράσινα παπαγαλάκια, υπάρχει και μία άλλου είδους διαφήμιση, γαλαζοπράσινης απόχρωσης, που παίζεται στα ΜΜΕ εδώ και αρκετές μέρες. Και είναι η πιο επικίνδυνη, διότι δεν προλογίζεται από το "Ακολουθεί Πολιτική Διαφήμιση" και παρουσιάζεται από ανθρώπους που έχουν -τρομάρα τους- μεγάλη επιρροή στην κοινή γνώμη: τους μεγαλοδημοσιογράφους.
"Η πλειοψηφία του κόσμου θα προτιμήσει το τριήμερο από τις κάλπες", "ο λαός δείχνει την απογοήτευσή του απέχοντας", "οι Έλληνες προτιμούν τις παραλίες από τις Ευρωεκλογές" και άλλα τέτοια φαιδρά μας κατακλύζουν στα μεσημεριανά και βραδινά δελτία (δείχνοντας και τα απαραίτητα κωλαράκια, έτσι ώστε το επίπεδο της επιχειρηματολογίας τους να ανέβει σε δυσθεώρητα ύψη), επιχειρώντας να πείσουν τους πολίτες ότι θα είναι εντελώς ηλίθιοι εάν χάσουν ένα μπάνιο προκειμένου να ασκήσουν το μέγιστο δημοκρατικό τους δικαίωμα, αυτό της ψήφου! Ήμαρτον, παιδιά!

Ας πάμε δύο χρόνια πίσω, το καλοκαίρι του 2007. Παραμονές εθνικών εκλογών, και το σκηνικό είχε αρκετά κοινά χαρακτηριστικά με τη σημερινή κατάσταση: με τη μισή Πελοπόννησο καμμένη, με πάνω από 60 νεκρούς και με τον κρατικό μηχανισμό ξεβράκωτο και ανίκανο να κάνει οτιδήποτε, ο κίνδυνος μεγάλης μείωσης των ποσοστών του δικομματισμού ήταν ορατός, και οι δημοσιογράφοι είχαν επιδοθεί σε έναν αγώνα δρόμου, έτσι ώστε ο δυσαρεστημένος κόσμος να απέχει, αντί να δηλώσει με ψήφο την αγανάκτησή του. Η προσπάθεια ήταν τόσο γλοιώδης και απροκάλυπτη, που αποφάσισα να στείλω ένα μαζικό e-mail σε όσους ήξερα, θέλοντας να μην περάσει χωρίς αντίλογο όλος αυτός ο παραλογισμός. Είναι τόσο απελπιστικά επίκαιρο που σας παραθέτω εδώ, χωρίς καμία αλλαγή, αυτό το e-mail που έγραψα την Πέμπτη, 13 Σεπτεμβρίου 2007:

---

Σήμερα το πρωί στην πρωινή εκπομπή της ΝΕΤ "Συμβαίνει Τώρα", η παρουσιάστρια είχε κάποιον καλεσμένο τον οποίο ρώτησε "τι πρέπει να κάνουν όσοι διαμένουν σε νησιά ή γενικά σε απομακρυσμένες περιοχές και δυσκολεύονται να μεταβούν στον τόπο που ψηφίζουν". Η απάντηση του απαράδεκτου αυτού τύπου ήταν η εξής: "Μα ο νόμος είναι σαφής! Κυρώσεις έχει όποιος δεν παρουσιαστεί στο εκλογικό κέντρο ΑΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΤΑ. Αν κάποιος μένει μακρυά από τον τόπο που ψηφίζει, μπορεί χωρίς κανένα πρόβλημα να μην ψηφίσει. Και επίσης να υπενθυμίσω εδώ πως και όλοι όσοι είναι φοιτητές μπορούν επίσης να μην ψηφίσουν, χωρίς να έχουν κυρώσεις".

Το μόνο που έχει μείνει πλέον, είναι να δώσουν επίδομα σε όσους απέχουν από τις κάλπες... =\

Είναι πλέον γνωστό ότι τα δύο μεγάλα κόμματα τρίβουν τα χέρια τους βλέποντας τον αγανακτισμένο, χρεοκοπημένο και τσουρουφλισμένο κόσμο να λέει το γραφικό "Δεν ψηφίζω κανέναν πούστη, μπουρδέλο τα κάνω και μόνος μου". Και ο λόγος είναι πως με το να μην ψηφίσει κάποιος, δεν τους κάνει καμία απολύτως ζημιά. Θα επιχειρήσω μία εξήγηση μέσω παραδείγματος, με κίνδυνο να γίνω κουραστικός:

Λοιπόν:
Με βάση το εκλογικό σύστημα, από τις 300 έδρες της βουλής, οι 260 μοιράζονται με βάση το ποσοστό στα κόμματα που παίρνουν από 3% και πάνω, και οι υπόλοιπες 40 πάνε απευθείας στο κόμμα με το μεγαλύτερο ποσοστό (ακόμα και με 1 ψήφο διαφορά από το δεύτερο). Και φυσικά, για να βγει αυτοδύναμη κυβέρνηση, πρέπει κάποιο κόμμα να έχει 151 έδρες τουλάχιστον.

Παράδειγμα:
ΚΟΜΜΑ1: 45% -> 117 έδρες
ΚΟΜΜΑ2: 34% -> 88 έδρες
ΚΟΜΜΑ3: 10% -> 26 έδρες
ΚΟΜΜΑ4: 8% -> 21 έδρες
ΚΟΜΜΑ5: 3% -> 8 έδρες

και το ΚΟΜΜΑ1 παίρνει τις 40 επιπλέον έδρες και φτάνει τις 157, βγάζοντας αυτοδύναμη κυβέρνηση. Τα παραπάνω ποσοστά είναι επί των έγκυρων ψηφοδελτίων, που ας πούμε ότι είναι 3.000.000, και έστω ότι υπάρχουν και 300.000 ψηφοφόροι που δεν ψήφισαν από αντίδραση. Αν αυτοί ψήφιζαν (και ας πούμε ότι ψήφιζαν κάτι άσχετο), τότε το ποσοστό του ΚΟΜΜΑ1 θα άλλαζε ως εξής:

45% * 3000000 / 3300000 = 40,9% -> 106 έδρες + 40 = 146 έδρες.

ΑΡΑ: Με τον ίδιο αριθμό έγκυρων ψήφων υπέρ του, το ΚΟΜΜΑ1 δε βγάζει κυβέρνηση στη δεύτερη περίπτωση, ενώ στην πρώτη βγάζει. Με άλλα λόγια, αυτοί που λένε "δεν ψηφίζω κανέναν πούστη", στην πραγματικότητα τους κάνουν χάρη.

Αυτά... Ελπίζω να έπεισα έστω και έναν σας να κατέβει στις κάλπες την Κυριακή... Κι ας ψηφίσει ό,τι θέλει, αυτό είναι δικό του θέμα!!!
;)

---

Μπορεί στις Ευρωεκλογές να μην ψηφίζουμε για κυβέρνηση και βουλευτές, αλλά τα πράγματα είναι παρόμοια: σε ένα εκλογικό σύστημα όπως το συγκεκριμένο, όποιος δεν ψηφίζει είναι σαν να μην υπάρχει. Τα περί "αποχής διαμαρτυρίας" είναι γελοία ψέμματα που προσβάλλουν τη νοημοσύνη μας, και έχουν σκοπό να μην ακουστεί η φωνή όλων ημών, που έχουμε σιχαθεί αυτούς που μας κυβερνάνε εδώ και τόσες δεκαετίες. Ας μην τους κάνουμε τη χάρη. Και για τα μπάνια μας, υπάρχει και ο Αύγουστος!